Dikt: Ord over grind av Halldis Moren Vesaas

Du går fram til mi inste grind,

og eg går òg fram til di.

Innanfor den er kvar av oss einsam,

og det skal vi alltid bli. 

Aldri trenge seg lenger fram, 

var lova som gjalt oss to. 

Anten vi møttest tidt eller sjeldan 

var møtet tillit og ro.

Står du der ikkje ein dag eg kjem

felle det meg lett å snu 

når eg har stått litt og sett mot huset 

og tenkt på at der bur du.

Så lenge eg veit du vil koma i blant 

som no over knastande grus 

og smile glad når du ser meg stå her, 

skal eg ha ein heim i mitt hus.

Larkollen - våren 2012