Dikt: Den dag kjem aldri av Aasmund Olavsson Vinje (Tobben & Ero fra Tromsø)

Hvordan jeg i utgangspunktet tenkte tanken på å lese Ferdaminne frå sumaren 1860 av Aasmund Olavsson Vinje husker jeg ikke. Men jeg vet hvorfor jeg endelig bestemte meg for å kjøpe den.  Uansett; den er kjøpt, utgave fra 2010.

Jeg har såvidt startet å lese boken, og i innledningen skrevet av Kjartan Fløgstad er ordet kjærleik viet oppmerksomhet. Han skriver bl a dette:

«Den dag i dag er kjærleiken fremleis forboden i den statsfinansierte hovudstadpressa. Det hjelper ikkje at lesarene har kåra kjærleik til det vakreste ordet på norsk, og at kjærleiken blømer like uutryddeleg vidare utenfor avisspaltene. Då programposten Ønskediktet  i NRK radio i si tid skulle stemma fram det vakreste kjærleiksdiktet på norsk, vann «Den dag kjem aldri» frå Storegut av A.O.Vinje.»

Ah, tenkte jeg: Tobben & Ero fra Tromsø. Ser at det er mange som har tonsatt diktet av Vinje. Oppvokst nordpå blir det aldri noen andre enn Tromsø versjonen. Her er teksten og deretter link til en video der Tobben & Ero fremfører det nydelige diktet av Aasmund Olavsson Vinje:

Den dag kjem aldri at eg deg gløymer, 

for om eg søver, eg om deg drøymer. 

Om natt og dag er du like nær, 

og best eg ser deg når mørkt det er.

Du leikar kringom meg der eg vankar, 

eg høyrer deg når mitt hjarta bankar. 

Du støtt meg følgjer på ferdi mi, 

som skuggen gjeng etter soli si.

Når nokon kjem og i klinka rykkjer, 

de er du som kjem inn til meg, eg tykkjer; 

eg sprett frå stolen og vil meg te, 

men snart eg sig atter ende ned.

Når vinden lint uti lauvet ruslar, 

eg trur de er du som gjeng der og tuslar; 

når somt der borte eg ser seg snu, 

eg kvekk og trur det må vera du.

I kvar som gjeng og som rid og køyrer, 

de er deg eg ser, deg i alt eg høyrer: 

i song og fløyte- og felelåt, 

men endå best i min eigen gråt.