Tore Renberg: Du er så lys

Det var etter at jeg så bokprogrammet til Brenner på NRK der den alltid energiske, engasjerte og utadvendte Tore Renberg fortalte om sin nye roman Du er så lys, at jeg bestemt meg for å lese den. Jeg har lånt romanen på 268 sider av biblioteket.

Jeg lurer alltid på, og særlig etter de diskusjonene som har vært i media den siste tiden, om det er noe selvbiografisk i romanene jeg leser. Steinar, som er grunnlaget for historiens eksistens, er som Tore Renberg energisk og utadvendt. Men i dette intervjuet med Dagbladet om romanen, som han beskriver som en skikkelig vond bok om mistenksomhet, svarer Renberg på spørsmålet «Det er mye mørke der og. Hvor har du hentet det fra?»:

«Fra et ubehagelig nært sted. Jeg dikter nesten aldri opp kompliserte ting å skrive om, denne gangen er det mennesker jeg må beskytte som gjør at jeg ikke vil snakke om det.»

Jeg opplevde ikke Du er så lys som en dyster bok selv om den har en alvorlig undertone. Den var spennende og det var fornøyelig bl a når familiene til ekteparet Jørgen og Vibeke ble beskrevet. Mange ulike mennesketyper. Men vi ser mennesket utenfra, som den nye naboen til Jørgen og Vibeke, Steinar, er et typisk eksempel på.

Jeg avslutter med å sitere fra første side i romanen – det synes jeg er beskrivende for romanens innhold:

«HAN KOM HARDT inn i livet vårt, det er slik eg tenker på det. Det

var ikkje greitt, alt i alt, det har skapt mykje uro og like mykje

vondt, og vi står mørkare igjen, ikkje lysare, sidan det heile

begynte.

Han hadde eit gneistrande blikk og eit smittande humør, den

eldste son min kalla han ein gong eit stjerneskot, det har eg aldri

gløymt. Han var eit av desse vakne menneska som spreidde latter

rundt seg og ei kjensle av at alt kunne hende. Du fekk liksom

trong til å gjere noko etter at du hadde vore i lag med han. Male

ein vegg, grave ei grøft, ta i eit tak.

Han fekk arbeid som fastlege på denne litle plassen vår, han

var i slutten av 30-åra, slank og godt trena. Han blei fødd på den

andre kanten av landet, i ein mellomstor by eit par timar sørvest

for hovudstaden, og han brukte å seie, med eit smil, at det var

kjærleiken som flaug han til bygda; kva elles skulle få ein mann

til å dra så langt vekk heimanfra?

Han heitte Steinar og blei naboen vår 13. mars 2014. Først var

det ei glede, det kjende vi alle, som om ein god og forbløffande

varme hadde slått rot like ved huset vårt, sa gjekk det over i ei bølgande

uro, for det falda seg ut ein forbanna katastrofe.»

Privat foto